habito

habito
hăbĭto, āvi, ātum, 1 ( gen. plur. of the part. pres. habitantum, Ov. M. 14, 90), v. freq. a. and n. [habeo].
I.
In gen., to have frequently, to be wont to have (anteclass. and very rare): epicrocum, Varr. ap. Non. 318, 25:

comas,

id. ib. 27.—
II.
In partic., to have possession of, to inhabit a place; and more freq. neut., to dwell, abide, reside, live anywhere (the class. signif. of the word; cf.: colo, incolo, commoror).
A.
Lit.
1.
Act.:

centum urbes habitant magnas,

Verg. A. 3, 106:

silvas,

id. E. 6, 2:

hoc nemus, hunc collem (deus),

id. A. 8, 352:

humiles casas,

id. E. 2, 29:

terras,

Ov. H. 1, 66; id. M. 1, 195:

pruinas,

Val. Fl. 2, 177:

locum,

Tac. Agr. 11; cf. Liv. 5, 51, 3. — Pass.:

colitur ea pars (urbis) et habitatur frequentissime,

Cic. Verr. 2, 4, 53, § 119; cf. Quint. 1, 4, 28:

arx procul iis, quae habitabantur,

Liv. 24, 3, 2:

applicata colli habitatur colonia Corinthus,

Plin. 4, 4, 5, § 11; 5, 7, 7, § 42:

Scythiae confinis est regio habitaturque pluribus vicis,

Curt. 8, 2, 14:

nobis habitabitur orbis Ultimus,

Ov. Tr. 1, 1, 127:

tellus Bistoniis habitata viris,

id. M. 13, 430; cf.:

nec patria est habitata tibi,

id. Tr. 5, 3, 21; Sil. 2, 654:

raris habitata mapalia tectis,

Verg. G. 3, 340; cf.:

(agellus) habitatus quinque focis,

Hor. Ep. 1, 14, 2:

campi olim uberes magnisque urbibus habitati,

Tac. H. 5, 7:

quae sit tellus habitanda (sibi), requirit,

Ov. M. 3, 9; cf.:

cesserunt nitidis habitandae piscibus undae,

id. ib. 1, 74:

habitandaque fana Apris reliquit et rapacibus lupis,

Hor. Epod. 16, 19:

proavis habitatas linquere silvas,

Juv. 15, 152.—
2.
Neutr.:

in illisce habitat aedibus Amphitruo,

Plaut. Am. prol. 97; cf.:

cujus hic in aediculis habitat decem, ut opinor, milibus,

Cic. Cael. 7, 17:

in gurgustio,

id. N. D. 1, 9, 22:

in via,

on the high-road, id. Phil. 2, 41, 106:

in Sicilia,

id. Verr. 2, 3, 41, § 95:

in arboribus (aves),

Plin. 18, 35, 87, § 363:

Lilybaei,

Cic. Verr. 2, 4, 18, § 38:

lucis opacis,

Verg. A. 6, 673:

vallibus imis,

id. ib. 3, 110:

casa straminea,

Prop. 2, 16 (3, 8), 20; cf.:

sub terra habitare,

Cic. N. D. 2, 37, 95:

apud aliquem,

id. Ac. 2, 26, 115; cf. id. Brut. 90, 309; id. Cael. 21, 51; id. Clu. 12, 33; id. Verr. 2, 2, 34, § 83:

cum aliquo,

id. ib. 2, 1, 25, §

64: cum illa apud te,

Ter. Phorm. 5, 7, 41.— Absol.:

triginta milibus dixistis eum habitare,

Cic. Cael. 7, 17; cf.:

nunc si quis tanti (i. e. sex milibus) habitet,

Vell. 2, 10, 1:

bene,

to have a good habitation, Nep. Att. 13; so,

dum sic ergo habitat Cetronius,

so splendidly, Juv. 14, 92:

avecta est peregre hinc habitatum,

Plaut. Cist. 2, 3, 37; cf.:

is habitatum huc commigravit,

id. Trin. 4, 3, 77; and:

rus habitatum abii,

Ter. Hec. 2, 1, 27:

commorandi natura deversorium nobis, non habitandi locum dedit,

Cic. de Sen. 23, 84:

habitandi causa,

Caes. B. C. 3, 112, 8.—Part. as subst.: hăbĭtantes, ium, the inhabitants: numquam tecta subeamus: super habitantes aliquando procumbunt, Quint. 2, 16, 6; Ov. M. 14, 90:

oppidum valetudine habitantium infame,

Mel. 1, 16, 1:

ad occasum,

Plin. 2, 70, 82, § 180.— Pass. impers.:

vides, habitari in terra raris et angustis in locis, et in ipsis quasi maculis, ubi habitatur, vastas solitudines interjectas,

Cic. Rep. 6, 19:

habitari ait Xenophanes in luna,

that the moon is inhabited, id. Ac. 2, 39, 123:

vicorum, quibus frequenter habitabatur,

Liv. 2, 62, 4.—
B.
Transf., to stay, remain, dwell, or keep in any place; to keep to, dwell upon a thing (a favorite expression with Cicero):

cum iis, qui in foro habitarunt, de dignitate contendas?

Cic. Mur. 9, 21; cf.:

habitare in Rostris,

id. Brut. 89, 305:

in subselliis,

id. de Or. 1, 62, 264; cf.

also: in oculis,

to be always in public, id. Planc. 27, 66:

illi qui hoc solum colendum ducebant, habitarunt in hac una ratione tractanda,

id. de Or. 2, 38, 160:

in bonis haerebit et habitabit suis,

to dwell upon, id. Or. 15, 49; cf. id. de Or. 2, 72, 292:

qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

id. Fin. 2, 28, 92:

cum his habitare pernoctareque curis (i. e. studiis)!

id. Tusc. 5, 24, 69:

quorum in vultu habitant oculi mei,

id. Phil. 12, 1, 2:

animus habitat in oculis,

Plin. 11, 37, 54, § 145; cf.:

mens ibi (in corde) habitat,

id. 11, 37, 69, § 182:

qui tibi (Amori) jucundumst, siccis habitare medullis,

Prop. 2, 11 (3, 3), 17:

peregrinatus est hujus animus in nequitia, non habitavit,

Val. Max. 6, 9, ext. 1:

tecum habita,

i. e. retire within thyself, examine thyself, Pers. 4, 52.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Поможем сделать НИР

Look at other dictionaries:

  • Hábito — puede referirse a: hábito (psicología), es el comportamiento repetido de una persona regularmente. malos hábitos equivale a vicios buenos hábitos equivale a virtudes Véanse también: comportamiento, costumbre, uso y usos y costumbres… …   Wikipedia Español

  • hábito — sustantivo masculino 1. Área: psicología Forma de conducta que se hace estable por repetición: tener malos hábitos. Paco tiene el hábito de no desayunar. Sinónimo: costumbre. 2. Habilidad adquirida con la práctica: Sara tiene el hábi …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • hábito — m. med. Apariencia general de un sujeto; tiene cierta importancia en medicina porque aporta información sobre el estado físico y psíquico del individuo en cuestión. Medical Dictionary. 2011. hábito …   Diccionario médico

  • hábito — (Del lat. habĭtus). 1. m. Vestido o traje que cada persona usa según su estado, ministerio o nación, y especialmente el que usan los religiosos y religiosas. 2. Modo especial de proceder o conducirse adquirido por repetición de actos iguales o… …   Diccionario de la lengua española

  • hábito — s. m. 1. Túnica de membro de comunidade ou confraria religiosa. 2. Insígnia de membro de ordem militar ou honorífica. 3. Prática frequente. = COSTUME 4. Disposição, constituição. 5. Aspecto exterior. = APARÊNCIA 6. hábitos menores: Roupa interior …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • hábito — ► sustantivo masculino 1 RELIGIÓN Vestidura que usan los religiosos y religiosas: ■ algunas monjas ya no llevan hábito. 2 SICOLOGÍA Forma de conducta adquirida por la repetición de los mismos actos: ■ tiene el hábito de desayunar café. SINÓNIMO… …   Enciclopedia Universal

  • hábito — s m 1 Conducta o práctica que repite alguien tantas veces, que se vuelve costumbre en él, de tal manera que termina por hacerla inconscientemente o sin necesidad de poner atención: Tiene el hábito de cerrar la puerta con llave , Tiene el hábito… …   Español en México

  • hábito — {{#}}{{LM H19700}}{{〓}} {{SynH20203}} {{[}}hábito{{]}} ‹há·bi·to› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{<}}1{{>}} Modo de actuar adquirido por la frecuente práctica de un acto: • Tengo el hábito de levantarme temprano.{{○}} {{<}}2{{>}} Facilidad para realizar algo… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • hábito — (m) (Intermedio) vestido tradicional en varias profesiones que refleja el estatus del usuario, tradicionalmente llevado sobre todo por los monjes Ejemplos: El hábito del ermitaño estaba muy sucio y gastado. Sus hábitos indican su alta posición… …   Español Extremo Basic and Intermediate

  • hábito de fumar — Inhalación de gases y vapores de hidrocarburos generados por la lenta combustión del tabaco de los cigarrillos. El hábito está parcialmente producido por el efecto que ejerce la nicotina contenida en el humo sobre el sistema nervioso central.… …   Diccionario médico

  • hábito adenoide — predominio linfático, con vegeraciones adenoide Diccionario ilustrado de Términos Médicos.. Alvaro Galiano. 2010 …   Diccionario médico

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”